چسبندگی واژن در کودکان

می دانیم که مشکلات بسیاری می تواند برای خانم ها رخ دهد اما این بار می خواهیم درباره مشکلی صحبت کنیم که بیشتر در میان کودکان شایع است؛ چسبندگی واژن. این مشکل در اثر چسبیدن لابیا مینور و اغلب تا سن 6 سالگی مشاهده می شود که می تواند جزئی باشد و یا نواحی وسیعی را درگیر کند. اما اینکه چقدر می تواند خطرناک باشد، چگونه می توان از آن پیشگیری کرد و یا اقدام به درمان نمود را در ادامه با هم در می یابیم.

 

چسبندگی لابیاها چه علتی می تواند داشته باشد؟

تا کنون علت دقیقی برای بروز چنین مشکلی تعیین نشده است و تنها مواردی هستند که می توانند کودکی را مستعد ابتلا به آن نمایند.

اولین مولفه موثر در چسبندگی واژن و لابیاها، پایین بودن سطح استروژن است. نوزاد این هورمون را قبل از تولد از مادر دریافت می کند و حتی تا مدت کوتاهی پس از آن نیز دارای سطح مطلوبی از استروژن است اما با گذر زمان این هورمون کاهش می یابد و شرایط برای چسبندگی واژن مهیا می شود.

برای دخترانی که به سن بلوغ رسیده و یا نزدیک آن هستند، به علت سطح بالای هورمون استروژن، احتمال کمتری جهت ابتلا به چسبندگی واژن وجود دارد.

از جمله دیگر عواملی که می توانند در بروز این مشکل دخیل باشند می توان به عفونت، رطوبت، استفاده از مواد شوینده و صابون های مختلف، پوشک های خیس و زخم ها اشاره کرد.

 

علائم چسبندگی واژن چیست؟

چسبیدن لابیاها ممکن است بدون علائم باشد و از همین رو در بسیاری از مواقع از چشم والدین دور می ماند. اما در برخی موارد علائمی نیز مشاهده می شود که عبارتند از:

• احساس درد و خارش در ناحیه تناسلی
• عفونت های مکرر مثانه
• اختلال ادراری
• احساس درد و سوزش هنگام ادرار
• عفونت و التهاب واژن
• بوی ناطبوع
• احساس تخلیه نشدن ادرار به صورت کامل
• بروز درد با باز کردن پاها

 

آیا قابل درمان است؟

طبیعتا برای هر مشکلی راه درمانی نیز وجود دارد. چسبندگی واژن نیز یکی از مشکلاتی است که می توان آن را با روش های مختلف و مورد تایید پزشک متخصص، درمان نمود.

اگر چسبندگی در لابیاها کم یا متوسط باشد، واژن را به طور کامل نمی پوشاند. از همین رو ممکن است با گذشت زمان و در سن بلوغ، به طور خودکار لابیاها از یکدیگر جدا شوند.

البته به این معنا نیست که باید در این مدت، اهمیتی به آن نداده و تا سن بلوغ صبر کنیم که ببینیم چه اتفاقی می افتد. بلکه در این مدت باید تحت نظر پزشک بوده و معاینات دوره ای انجام گیرد. در صورتی که طی این مدت، چسبندگی بیشتر شود لازم است که پزشک، روش های درمانی مناسب را اجرایی نماید.

در چسبندگی های خفیف یا متوسط که قسمت پایینی واژ« پوشانده می شود، معمولا استفاده از کرم نرم کننده یا وازلین، دو مرتبه در روز توصیه می گردد.

در مواردی که میزان چسبندگی لابیاها به نحوی باشد که دهانه واژن و نیز محل خروج ادرار را بپوشاند، معمولا کرم استروژن تجویز می گردد.

از طرفی، ممکن است این مشکل، مانع از خروج طبیعی ترشحات واژینال و حتی در برخی موارد، ادرار شود. در این شرایط احتمال تجمیع ادرار در قسمت پشت چسبندگی وجود دارد و ادرار به صورت کامل انجام نمی پذیرد. در واقع بخشی از آن به صورت قطره قطره دفع می گردد.

دقت کنید که پیش از استفاده از کرم ها، ناحیه تناسلی را به طور کامل، با آب بشویید و اجازه دهید تا خشک شود. سپس مقدار لازم از کرم را توسط گوش پاک کن به محل مورد نظر بمالید.

خانم های باردار که می خواهند از این کرم برای دختران خود استفاده کنند، لازم است هنگام مالیدن کرم، از دستکش های مخصوص استفاده کنند تا احتمال جذب از راه پوست را کاهش دهند.

دقت کنید که حتما مقداری از کرم و پماد را استفاده نمایید که توسط پزشک توصیه شده است. در غیر این صورت می تواند موجب تحریک اندام تناسلی شما شده و عوارضی مانند تغییر رنگ محل، بزرگ شدن سینه و گاهی اوقات، خونریزی واژن نیز شود. البته همگی این موارد پس از مدتی بهبود می یابند اما بهتر است در استفاده از کرم و پماد، زیاده روی نشود.

 

پس از چه مدت، لابیاها از هم جدا می شوند؟

معمولا 2 الی 3 هفته پس از درمان با روش های مذکور لابیاها از هم جدا می شوند. گاهی ممکن است این مدت زمان به 4 الی 6 هفته نیز تعمیم یابد.

چنانچه از داروی تجویز شده بیش از حد لازم و در نواحی بیشتری استفاده شود، ممکن است درمان انجام نگیرد و یا روند بسیار طولانی سپری شود.

 

آیا نیاز به جراحی است؟

معمولا با مالیدن کرم و پمادها، می تواند چسبندگی واژن را از بین برد اما در مواردی که پس از یک یا دو مرتبه درمان، این مشکل رفع نشود، یک جراحی کوچک و سرپایی انجام می گیرد. در این روش جراح بدون اعمال بیهوشی و با بی حسی موضعی، سعی در جدا کردن لابیاها از یکدیگر می کند.

 

اگر چسبندگی واژن عود کند، چه کار باید بکنیم؟

عود کردن این مشکل معمولا در 15 درصد موارد، مشاهده می شود که برای جلوگیری از آن و کاهش احتمال وقوع، می توان اقدامات زیر را انجام داد.

• برای مدتی از مواد شوینده یا صابون بری شستن مجاری ادرار استفاده ننمایید.
• لباس های تنگ و چسبان به دخترانتان نپوشانید و لباس زیر و شلوارهای گشاد و نخی را جایگرین آن ها کنید.
• فرزند خود را به شرطی که سابقه عفونت ادراری ندارد، هر روز در یک وان آب گرم و تمیز قرار دهید.
• از مصرف ادویه های تند و مواد حساسیت زایی که موجب التهاب دستگاه تناسلی می شوند، خودداری نمایید.
• چنانچه عود مکرر رخ می دهد، می توانید از وازلین، پس از باز شدن مجرا، به مدت 6 الی 12 ماه روزی یک مرتبه، استفاده نمایید.
• مجزرای ادراری کودک پس از هر مرتبه شستشو باید کاملا خشک شود.

 

آیا می توان از چسبندگی واژن پیشگیری کرد؟

هرچه مراقبت های بیشتری از کودک شود، احتمال بروز چنین مشکلی نیز کمتر شده و به صفر می رسد. در ادامه برخی از نکات را با یکدیگر می بینیم.

• برای پیشگیری از تحریک ناحیه تناسلی کودک، می توانید با هر بار تعویض پوشک او، لایه ای نازک از وازلین یا پماد مورد تایید پزشک را به محل مورد نظر بمالید.
• پس از ادرار کودک، پوشک او را بلافاصله تعویض نمایید.
• از مواد شوینده یا صابون های معطر که می توانند موجب تحریک شوند، استفاده نکنید.
• تا حد ممکن پوشک کودک را خشک نگه دارید.

با وجود تمام این اقدامات ممکن است باز هم فرزندان شما دچار چسبندگی لابیا شوند اما به هیچ عنوان جای نگرانی نیست. چون اغلب با رسیدن به سن بلوغ، سطح استروژنشان افزایش می یابد و ناخودآاه این مشکل، رفع می شود. چه بسا دخترانی که از بروز این عارضه خبر هم ندارند و خود به خود بهبود یافته اند.